‘Weet je wat ik een leuke reclame vind?’ We zitten aan de ontbijttafel en Anne stopt de laatste hap boterham naar binnen. ‘Nee?’ ‘Die van de Unox, met die opa en het schaatsen.’ ‘Die ken ik niet.’ ‘Wacht effe.’ Ze pakt haar telefoon, zoekt de reclame op en laat me hem zien.

Een opa en zijn kleinzoon gaan schaatsen. De opa neemt een stoel mee voor zijn kleinzoon. Ze gaan het ijs op, de kleinzoon gaat zitten op de stoel, de opa bindt hem zijn schaatsen onder en doet dan zijn eigen schaatsen aan. Hij zet zijn kleinzoon achter de stoel en die schaatst er vandoor. Opa probeert hem bij te houden, maar je ziet dat zijn stramme ledematen niet meer willen wat opa wil. En hij valt. Kleinzoon kijkt om en schaatst terug. Al gauw schaatst opa achter de stoel en de kleinzoon schaatst naast hem de sterren van de hemel. Weer thuis vraagt mamma onder het eten: ‘En, ging het, met die stoel?’ Het mes van opa hangt net boven de rookworst (want er wordt natuurlijk stamppot gegeten) en hij blijft even in de lucht hangen. Opa en kleinzoon kijken elkaar aan en kleinzoon knikt enthousiast: ‘Ja… heel goed zelfs!’ Tegelijkertijd klinkt het welbekende Unox harmonicamuziekje (tudududuuuu tududuuuuu) en snijdt opa een fors groter stuk rookworst af dan waar zijn mes eerst boven hing.

Knap toch, hoe ze met een combinatie van beelden, muziek en gevoelens van nostalgie het zelfs met een reclame voor elkaar krijgen, dat ik volschiet. Damn you hormones!!

’s Middags krijg ik een appje van Anne.

• Mag ik vanmiddag bij Hannah afspreken om aan aardrijkskunde te werken en kunnen jullie mij dan komen halen met m’n fiets in de achterbak?
• Nou, in mijn auto gaat dat niet passen, maar misschien wil pappa?
• Pappa is met de bus vandaag
• Oh ja. Dan gaat het niet.
• Jaaa, dat kan je niet doen, ik heb het nu al afgesproken!!

Ze is twaalf. Ik ben echt zo benieuwd hoe vaak ik nog tot tien zal moeten tellen, voordat we aan de overkant van de puberteit zijn… Maar goed, na wat heen en weer bellen, de moeder van Hannah die aanbiedt om haar thuis te brengen en een planning die uiteindelijk totaal anders loopt dan ik aan het begin van de dag heb bedacht, ga ik haar toch om zes uur met Bas z’n auto halen.

Nu hebben we haar nieuwe fiets nog nooit achterin gehad, dus het is even kijken hoe dat gaat. Eh… niet, eigenlijk. Het gaat niet. En het is moeilijk om toe te geven, maar als iets niet lukt, dan komen mijn allerslechtste karaktereigenschappen naar boven. Vraag maar aan Bas, toen hij probeerde mij te leren skiën. Echt, ik bijt je kop eraf, als je bij me in de buurt staat en iets, dat in ieder anders boekje een fluitje van een cent is, míj dan natuurlijk net weer niet lukt. Ik ga schelden, stampvoeten en maak het liefst dat waar ik mee bezig ben, he-le-maal kapot.

Dus die fiets… tsja… Met het voorwiel eerst erin gaat niet. Met het achterwiel eerst bijna, maar dan kan de klep niet dicht. We worden gered door het feit dat Hannah erbij staat (zo’n nieuw vriendinnetje in Anne’s nieuwe klas wil je toch niet metéén een filterloos inkijkje in je ware ik geven), anders hadden de buren vast achter de gordijnen gaan staan kijken wie daar zo’n stennis staat te schoppen op straat. Want ook nu zijn de ‘allemachtig, dat méén je toch zeker niet!’, ‘nee, kijk nou uit, zo gáát het niet!’ en ‘dit is dus meteen de LAATSTE keer dat we dit gedaan hebben, voortaan ga je maar fietsen!’ niet van de lucht. Met als enige aantoonbare schade een afgebroken batterijdisplay, kunnen we uiteindelijk met een slakkengang (want halfopen achterklep) richting huis.

Aan tafel vraagt Bas: ‘En, ging het, met die fiets?’, waarop Anne zegt: ‘Nou, eigenlijk niet, want hij paste niet zo goed achterin…’ En Bas, met nauwelijks verholen leedvermaak: ‘Oh, dat was zeker wel gezellig dan, met mamma? Of kon ze zich een beetje inhouden?’ Anne en ik kijken elkaar aan, ze laat een denkbeeldig mes in de lucht langs een denkbeeldige rookworst op haar bord gaan, zegt tegen Bas: ‘Ja hoor, dat ging heel goed zelfs!’ en neuriet daarna: ‘Tudududuuuuuu, tududuuuuu….’