Vandaag was het visitation day op school. Dat heeft gelukkig niets met visitatie te maken, maar wel met visite. Je mag namelijk een half uurtje in de klas van je kind kijken, een vlieg aan de wand zijn, zogezegd. En vandaag werd ik wéér geconfronteerd met de onwerkelijke staat van paraatheid waarin de school continue verkeert.

Om te beginnen kun je niet zomaar de school binnen lopen. Je moet buiten aanbellen en je gezicht naar de camera draaien, vervolgens je naam zeggen en waar je voor komt. Daarna moet je naar de ‘main office’ om in te loggen, krijg je een bezoekerspas die je zichtbaar moet dragen en vertel je de dames van de administratie nog een keer waar je heen gaat. Zomaar even binnenlopen of een praatje met de juf maken is er dus niet bij. De kinderen gaan ’s morgens ook alleen naar binnen, een van de juffen staat hen bij de deur op te wachten, je mag niet mee de school in.

Ik snap het wel hoor. In 2014 waren er op Amerikaanse scholen 23 schietincidenten, met 7 dodelijke slachtoffers als gevolg. In 2013 waren dat er 19, maar toen waren er 17 (!) doden te betreuren. Dus ik begrijp heel goed dat er maatregelen worden genomen, het is alleen zo’n enorm contrast met de Hollandse kneuterigheid waar we uitkomen.

Terwijl ik aan het kijken was hoe de juf van Daan de klas iets probeerde te vertellen over schildpadden, wilde een andere moeder ook het lokaal binnen. Die moesten we van binnenuit toelaten, want de deuren van de klaslokalen kunnen alleen van binnenuit worden opengemaakt. Wat me deed denken aan een paar weken terug, toen ik ging helpen in de schoolbibliotheek, en er een oefen ‘lock down’ was. Ik was nog buiten toen ik de stem van het schoolhoofd over het schoolplein hoorde schallen: ‘Your attention please, this is a lock down’. Gelukkig was er vlak daarvoor iemand naar buiten gekomen die me had verteld dat het om een oefening ging, dus ik wachtte rustig voor de deur tot het voorbij was. Er kwam nog een moeder bij staan en die zei: ‘Ik vind het zo eng klinken voor die kinderen, een lock down… Kunnen ze daar niet iets vrolijkers van maken, een safety closing ofzo?’.

Toen we weer naar binnen mochten, liepen we het schoolhoofd tegen het lijf en mijn assertieve medemoeder legde het idee meteen aan haar voor. Maar het schoolhoofd was hier heel duidelijk in. De kinderen móeten juist bang zijn. Dat is de enige manier om hen te beschermen als er echt iets aan de hand is. Tijdens een lock down gaan de kinderen met hun juf zo dicht mogelijk bij elkaar op de grond zitten, in de hoek van de klas waar ze door het glas in de deur niet gezien kunnen worden. De handarbeidjuf heeft ervoor gezorgd dat alle ruitjes van de deuren binnen 10 seconden verduisterd kunnen worden. En kinderen die op de wc zitten tijdens een lock down, wordt geleerd dat ze op de bril moeten gaan staan… Ik kreeg er een behoorlijke knoop van in mijn maag.

’s Avonds aan tafel zei ik tegen de kinderen:
‘Ik hoorde dat er een lock down was op school vandaag, wat vonden jullie daarvan?’
‘Nou, het ging hartstikke goed, de juffen hadden ons nog nooit zo snel verstopt!’
‘En weten jullie dan eigenlijk wel waarom je dat moet oefenen?’
Daan: ‘Ja, voor als er bijvoorbeeld een hert of een beer per ongeluk de school binnengelopen is, dan is het hartstikke gevaarlijk om de gang op te gaan!’
Anne: ‘Nee joh, dat is voor als er een man met een geweer in de school rondloopt!’

Dus…