Nee, nee, nee! Nog even zag ik de digitale cijfers bij mijn voeten twijfelen, maar toen knipperde daar toch onverbiddelijk het eindoordeel: 78,2 kilo. Ja, zo verrassend was dat nou ook weer niet, want als zelfs de broek van je huispak gaat knellen, dan weet je eigenlijk al hoe laat het is. Maar teleurstellend was het wel.

Tijd voor actie! Maar wat voor actie? Na een paar halfslachtige pogingen heb ik het zoeken naar een sportschool anderhalf jaar geleden al opgegeven, dus om dat nu, drie maanden voor vertrek, weer op te pakken lijkt niet de meest voor de hand liggende keuze.

Wandelen? Heb ik ook gedaan, in het najaar. Met nog vier andere moeders stonden we om half zes ’s morgens bij het hek van het ‘Environmental Center’ en liepen ongeveer een uur. Dat was erg gezellig en ook goed voor de conditie, maar toen kwamen de winter en de vorst en toen bleek maar weer eens wat een watje ik eigenlijk ben. Terwijl zij sneeuw en kou trotseerden met twee joggingbroeken over elkaar, mutsen, sjaals en handschoenen, bleef ik liever in m’n bed liggen. Ben toch al nooit zo’n ochtendmens geweest…

Wat dan? Er móest iets gebeuren. Een tijdje geleden had ik op Facebook een hele stoere video gezien van een paar meiden, die een workout deden op ‘Uptown Funk’. Ik denk dan altijd: dat ziet er cool uit, dat wil ik ook! En aangezien ik vroeger altijd sterkere buikspieren had dan Bas, dacht ik: hoe moeilijk kan het zijn? Dus, sportbroek uit de kast (toen ik die eenmaal aan had was de motivatie des te groter…), filmpje opgezocht en in de woonkamer op het kleed gaan liggen. De dames begonnen met een ‘plank’, je weet wel, dat je op je onderarmen ligt en op je tenen steunt. Dat ging nog net. Maar daarna tilden ze één arm op, waardoor ze nog maar op één arm steunden. Huh? Hoe deden ze dat nou? Ik kreeg geen arm van de grond. Die had ik toch echt allebei nodig, anders kiepte ik om.

Als een aangespoelde walvis lag ik op mijn woonkamerkleed te proberen een stelletje tienermeiden na te doen, terwijl mijn benen volledig ongecontroleerd steeds tegen de koffietafel stootten en mijn hoofd inmiddels bijna onder de bank lag. Soms kan je zo blij zijn dat je hebt besloten iets te doen terwijl er verder niemand thuis is. Daarbij werden ook nog eens mijn vermoedens bevestigd dat we beter een wat duurdere stofzuiger hadden kunnen kopen, want door de wrijving zag mijn spandex sportbroek eruit alsof ik er net drie oudbakken stroopwafels boven had verkruimeld.

Dat ging hem niet worden dus. Ineens herinnerde ik me dat ik ooit van iemand een fitness DVD had gekregen. ‘Ten minute workout solutions.’ Want tenslotte kan iedereen wel tien minuten in zijn dag vinden om te bewegen! Helemaal achterin de DVD kast vond ik hem terug. Je kan kiezen uit vijf verschillende sessies van tien minuten, of doe ze allemaal voor een ‘50 minute amazing workout!!’ Toen ik de mevrouw zag die de oefeningen voordeed, was ik er bijna weer mee gestopt. Waarom laten ze dat nou nooit een vrouw doen van in de 40 die ook wel een kilootje of tien kan missen? Het is altijd zo’n veel te mooi meisje, met een veel te bruin en strak lijf waar je ook veel te veel van ziet, met een veel te stralende glimlach die de volle 50 minuten niet van haar gezicht te krijgen is.

Dus ik nog proberen, de welbekende step touches, grapevines en jumping jacks vlogen me om de oren. En net terwijl ik me bedacht dat de sluitspier van mijn blaas ook zijn beste tijd gehad heeft, zei ze: ‘You guys are doing great! You are looking so strong! Awesome job!’ Hoe weet jij dat nou, tuthola met je bionische buik, of ik het goed doe?! Misschien zit ik wel met een zak chips en een liter cola op de bank te besluiten of ik mee zal doen!

Een hysterische lachbui maakte zich van mij meester. Noot aan mijzelf: morgen bij de supermarkt op zoek naar een pak Tena Lady.