Voor het eerst in mijn leven woon ik ergens, waar je de kans hebt om door de natuur serieus bedreigd, dan wel het hoekje om geholpen te worden. Ik bedoel, ook in Nederland kan je, theoretisch gezien, gebeten worden door een giftige slang of aangevallen worden door een wild zwijn, maar gevoelsmatig is het engste wat je in een Nederlands bos kan overkomen nog altijd een tekenbeet.

Op een minuut of vijf rijden van ons huis is het Waldwick Environmental Center, waar je als bewoners wordt ingelicht over de flora en fauna uit de streek. Buiten zijn vossen en witte adelaars te bewonderen en binnen zijn er kikkers, konijnen, bijen, schildpadden en slangen. Je hebt lieve slangen en giftige slangen, staat er op het bordje naast de glazen bak. Helaas hebben ze allebei ringen in dezelfde kleuren: rood, geel en zwart. Handig ezelsbruggetje: red touches black: venom lack; red touches yellow: you’re a dead fellow. Lekker dan. Maar het pronkstuk van dit educatief centrum is toch wel een levensgrote zwarte beer. Het is geen echte natuurlijk en ook geen opgezette, maar een vloerkleedbeer, zo een dat als je ‘m neer zou leggen, je geheid een keer over de kop struikelt.

Beren zijn helemaal niet eng, wordt ons ter plaatse geleerd. Als je een beer tegenkomt als je door het bos wandelt, moet je een hoop herrie maken om hem weg te jagen, bij voorkeur door met potten en deksels op elkaar te slaan. Dus… Maar een fluitje, megafoon of schudden met een blikje met muntjes erin, werken ook prima. Stuk voor stuk voorwerpen die standaard meegaan in de rugzak bij ons, als we gaan wandelen, ja toch? Voor in de thuissituatie wordt aangeraden om het vuilnis achter gesloten (garage)deuren te bewaren, omdat, als er al een beer in het dorp wordt gespot, deze vaak op huisafval afkomt. Zo zag ik laatst serieus op Facebook een foto die iemand uit het dorp had gemaakt, van een beer die aan haar huis voorbij liep. Slik.

Gelukkig wordt de buurt niet alleen bevolkt door gevaarlijke dieren, maar leven er ook genoeg aaibare exemplaren in de omgeving. Ons huis grenst aan de achterkant aan een bos en daar komen heel regelmatig eekhoorntjes, chipmunks (in het Nederlands: wangzakeekhoorn, maar dat klinkt echt veel minder schattig dan ze in het echt zijn) en konijntjes uit tevoorschijn. We zien ook wel eens een wasbeer en in de helling waar ons huis op staat woont zelfs een bosmarmot, die we direct Phil hebben gedoopt, naar Punxsatawney Phil uit Groundhog Day.

En laten we vooral de herten niet vergeten. Door de ontbossing en verstedelijking van de regio worden de herten teruggedrongen in steeds kleinere gebieden, waardoor ze de tuinen van de huizen ook als voedsel zijn gaan beschouwen. Neem het ze maar eens kwalijk. Ik blijf het een fantastisch gezicht vinden. Soms staan ze wel met z’n tienen op het grasveldje aan de overkant, of ze lopen door het beekje in ons achterbos. In de winter waren de struiken dichtbij ons huis als eerste sneeuwvrij en kwamen ze zelfs zo dichtbij dat als ik een raam had opengedaan, ik ze had kunnen aaien. Prachtige beesten.

De kinderen kijken al niet meer op of om van een hert, eekhoorn of chipmunk meer of minder. Maar toen we pas geleden ineens een poes door de voortuin zagen lopen, toen had je ze moeten horen: ‘Kijk nou mam, een poes! Waar zou die nou vandaan komen?’. Grappig, dat een gewone huis-tuin-en-keuken-poes ineens een bezienswaardigheid is. Terwijl ik dacht: ‘Ga maar gauw naar huis poes. Je weet maar nooit wanneer die beer genoeg krijgt van het afval…’