Sinds een paar weken had ik het plan opgevat om met de kinderen op de fiets heen en weer naar school te gaan. Waar dit in Nederland dagelijkse kost was, zijn we hier het niveau van de gemiddelde suburb mom nog niet ontstegen. In de SUV ’s morgens met het hele zooitje en rijden maar. Met als resultaat dat ik niet alleen wegens gebrek aan lichaamsbeweging ettelijke kilo’s ben aangekomen (oké, oké, ik kan ook gewoon niet van de chocola afblijven) maar ook dat Daan nog steeds niet zonder zijwieltjes kan fietsen. En dat kan natuurlijk niet, voor een Hollandse jongen van 6.

Op de een of andere manier voel ik sinds we in de VS wonen de neiging om onze nationale gewoonten op een voetstuk te zetten. Boerenkool hoort niet rauw door de sla maar gewoon in een stamppot, bij de thee hoort een biscuitje en geen donut en wie dapper genoeg is om bij ons te komen eten, wordt bloot gesteld aan een prakje witlof of hutspot. Terwijl we dat in Nederland hooguit eens in de zes maanden aten. Het is deels vasthouden aan wat vertrouwd is en deels het evangelie van de geneugten der Nederlandsche cultuur verspreiden. Want wie lust er nou geen stroopwafels, hagelslag of paasstol? En wat is er nou Hollandser dan door weer en wind op de fiets naar school? Pas in het buitenland kom je er blijkbaar achter dat waar je vandaan komt een groot deel uitmaakt van wie je bent.

Tot nu toe is dat fietsen er echter, deels door gemakzucht, deels door een helse winter en deels door (niet onbelangrijk) gebrek aan fietsen, nog niet van gekomen en gaan ook wij, net als iedereen, met de auto naar school. Een grappig fenomeen bij het afleveren van de kinderen op school is overigens de ‘drop off zone’. Dit is een stuk stoep bij de ingang van de school, waar de moeders hun kroost uit de auto kunnen gooien, zonder zelf uit te hoeven stappen. Dit lijkt een heel snelle en efficiënte methode om van het gespuis af te komen en door te kunnen naar het werk dan wel het huishouden, maar het mooie is, dat veel moeders het op het laatste moment niet over hun hart lijken te kunnen verkrijgen en dan tóch uitstappen voor een knuffel, om te helpen met die op de stoep omgekiepte rugzak of om een laatste snottebel weg te vegen. Met als gevolg: een stoet foeterende medemoeders die niets liever willen dan aan de rest van hun dag beginnen.

Gelukkig kun je ook gewoon je auto parkeren, met je kinderen naar de deur lopen (een stukje van niet meer dan 15 meter), ze gedag zeggen en weer terug naar je auto lopen. In die tijd zijn de auto’s vaak drie plaatsen opgeschoven en kun jij met lege auto en gerust gemoed de file omzeilen.

Afijn, terug naar de fiets. Het toeval wil namelijk dat Bas deze zomer een fiets heeft gewonnen met een loterij. Het is weliswaar geen stevige Gazelle met 24 versnellingen, spatborden en kettingkast, maar je komt erop vooruit, zij het dat hij eerst een paar keer doortrapt voordat je in de gewenste versnelling zit. Dus met het begin van het nieuwe schooljaar in het vooruitzicht, besloot ik om de fietsroute naar school eens nader te bestuderen. Toen bleek eens te meer dat wandelen en fietsen weliswaar niet expliciet verboden zijn in Amerika, maar dan toch op z’n minst ontmoedigd worden. Er zijn geen fietspaden, waardoor er twee opties overblijven: fietsen op de weg of fietsen op de voetpaden (waar aanwezig).

Fietsen op de weg lijkt voorbehouden aan wielrenwaaghalzen, die voorzien van helm, sportfiets en lichtgevende kleding hun leven riskeren in naam van de sport. De minder begaafde fietsers onder ons moeten het doen met de wandelpaden, maar dat blijkt niet minder gevaarlijk. Gapende kuilen, door het asfalt heen groeiende boomwortels, over het pad hangende doornstruiken, afgewaaide takken en forse stijgingspercentages maakten deze rit op mijn huis-tuin-en-keuken fiets tot een avontuur waar je een Indiana Jones film mee zou kunnen vullen. En hier zou die arme jongen al slingerend zijn ochtend mee moeten beginnen? Ach gos… Ik zeg altijd maar zo: ’s lands wijs, ’s lands eer!