Ik vind het nu al leuk, onze road trip. Aan de verhuizing wil ik niet teveel woorden vuil maken. Verhuizen is stom. Het is als de avond voordat je op vakantie gaat, maar die stress over vier weken uitgesmeerd. Tel daar nog bij op alle einde schooljaar activiteiten, afscheid nemen van drie lieve collega’s op het werk, spullen verkopen en mensen die op het laatst toch niet op komen dagen voor de koop, een afscheidsfeestje thuis voor 60 man, de kinderen die hun beste vriendje en vriendinnetje gedag moesten zeggen, mijn beste vriendin hier huilend gedag zeggen, een verhuisploeg die elke stap teveel lijkt en doodleuk vraagt of ik even Chinees kan gaan halen voor de lunch en je begrijpt dat het weer kantje boord was, qua geestelijke gezondheid. Maar nu zijn onze spullen op weg naar Nederland en zijn wij op weg naar het zuiden van de VS. Een road trip van drieëneenhalve week die eindigt in Miami, vanwaar we naar Schiphol vliegen en hopelijk tegelijk met onze meubels thuiskomen.

We zijn een dag op weg, op vijf uur rijden van Waldwick en allemachtig, wat hebben we de afgelopen jaren in een luchtbel geleefd! Een wereld van mooie mensen, slanke, afgetrainde lijven, yoga studio’s, Let’s Yo! bars, salade restaurants, smoothie drive throughs, gepolijste tenen, gekapte hoofden en perfecte gebitten. Je zou haast denken dat de gewone wereld er ook zo uitziet. Maar de gewone wereld ziet eruit zoals in Luray, Virginia.

Toen we aankwamen op de camping, zag ik bij de tent naast die van ons een mevrouw die zat te roken. Ik keek nog een keer goed, maar echt, ze rookte een sigaret. Een sigaret! Die heb ik al jaaaaren niet meer gezien, mensen die roken. Ik vond het wel iets ouderwets gezelligs hebben. We maakten een praatje, ze had haar drie kleinzoons meegenomen voor het weekend. Dinsdag moest ze weer werken. Ze lachte verontschuldigend, waarbij ze probeerde haar vergeelde tanden te verbergen: ‘I work in the deli section at Walmart’.

De volgende dag gingen we een wandeling maken om een meer. Vanaf de parkeerplaats zagen de kinderen een grote opblaasglijbaan staan. ‘Kijk! Mogen we daar heen?’ Ik zei nog: ‘Dat is misschien wel voor een feestje hoor, eerst even kijken’ en ja hoor, met afgezakte schouders kwamen ze weer onze kant op. Totdat een dame ze terugriep. ‘We are celebratin’ my granddaughter’s birthday, but y’all are more than welcome to play on the slide if you want to?’ Dat lieten ze zich geen twee keer zeggen en Bas en ik gingen bij de verjaardagsvisite zitten. De man naast me leek qua leeftijd bij de oma van de jarige te passen, dus ik vroeg op goed geluk: ‘Is it your granddaughter’s birthday?’ ‘No, that’s my son over there, he’s nine. I had him with my third wife.’ Daar doe je toch een moord voor, voor zo’n openingszin?

De man, die wel wat weg had van Paul Sr. uit de reality serie ‘Orange County Choppers’, vertelde in de tien minuten die volgden, dat hij de verhuurder was van de glijbaan. Hij had 31 jaar bij het postkantoor gewerkt, was nu gepensioneerd en was dit als ‘side business’ begonnen. Trots als een pauw, want er was niemand anders met zo’n bedrijf en al helemaal niet met 13 verschillende glijbanen. ‘The only cat in town!’ Hij liep zelf inmiddels met een rollator, maar zijn zoon (uit zijn eerste huwelijk) hielp hem met het zware werk. Hij was in het gewone leven vuilnisman, woog ‘280 pounds’ en had vanmorgen ’11 tons of garbage’ opgehaald. De imposante zoon in kwestie zat naast zijn vader, had een vervaarlijk verwilderde blik in zijn ogen en zei: ‘The best thing about working for my dad is: I can be late and still be on time!’

En terwijl de kinderen ondertussen flesjes water mochten pakken (omdat wij natuurlijk weer zonder water én insectenspray van huis waren gegaan…), kreeg ik spontaan zin om een eigen Humans of New York pagina op te richten. Humans of America…. Ik wil dat deze vakantie nog heel lang duurt.