“HOEVEEL SINGLE LADIES ZIJN ER IN DA HOUSE??? Eéntje maar? Nou, dan moeten alle niet-single ladies hun handen maar in de lucht doen!! Daar gaan we dames!!! Put your hands up!! Oh-oh-oh, oh-oh-oh!”

Ik stond in de sportschool. Ja. Ik. Echt. Waar ik nog niet zo lang geleden tussen de stroopwafelkruimels op m’n eigen vloerkleed lag te ploeteren, heb ik gisteren de daad bij de goede voornemens gevoegd en ben ik naar de sportschool gegaan.

Al in september vorig jaar dacht ik: dit gaat niet goed. Maar ja, om nou in september te gaan lijnen… Dan komt juist net de tijd van lekker dikke truien eraan en daar zie je toch niks onder. Bovendien hebben wij veel verjaardagen in november en december, om maar niet te spreken van al het Sinterklaaslekkers dat al vanaf half september in de winkels ligt. Tel daarbij op kerstkransjes, kerstborrels, kerstdiners, oliebollen en appelbeignets en je komt op zo’n bijna 80 kilo schoon aan de haak.

Zodra die 8 erin dreigt te komen, wordt het me allemaal te gortig. Zo in het dagelijks leven lijkt het dan allemaal nog wel mee te vallen, tot een of ander afvallig familielid een foto van je post aan de kerstdis. Holy shit, wat een onderkin! Zie ik er echt zo uit als ik lach?? En dat haar! Heb ik daardoor nou zo’n bolle kop? Dus terwijl ik me bij de schoonfamilie nog in mijn meest slank afkledende jurk durfde te vertonen, had ik het besluit al genomen: ik moet echt minder eten en weer gaan sporten.

Nu had ik van een aantal medemoeders al begrepen dat er sinds een jaar ongeveer een sportschool hier bij ons op het industrieterrein zit, die leuke groepslessen geeft. Toen ik op de website het rooster opzocht, bleek er zelfs een steples tussen te zitten. Nou wil ik niet opscheppen, maar ik ben echt een kei in steppen. Toen we nog geen kinderen hadden, deed ik dat twee keer per week bij een meisje, dat de meest fantastische choreografieën op ons losliet en daardoor ben ik nu een trained professional. Ergens in de tussentijd zijn er alleen jammer genoeg allerlei andere groepslessen veel populairder geworden, zoals zumba. Zumba heb ik dan weer nooit gesnapt. Dat wordt op een driekwartsmaat gedaan en ik was dan altijd een tel te laat. Of te vroeg. Heel frustrerend. Steps leek een uitgestorven sport waar alleen bijna- of net-veertigers met weemoed aan terugdachten. Maar deze sportschool bood het dus nog steeds aan! Ik belde en kon terecht voor een proefles.

En daar stond ik dan. Inderdaad, tussen de bijna- of net-veertigers, een enkele uitschieter naar beneden daargelaten. En één man, die later de instructeur bleek te zijn. Nou ja… man… relnicht is more like it. Voor de les zag hij eruit als Leonard uit The Big Bang Theory. Brilletje, net iets te lang haar, net iets teveel kilo’s rond z’n middel, net iets te grote boxershort en fout rood trainingsjasje. Maar zodra zijn les begon, ontpopte hij zich tot een ware Beyoncé! De bril ging af, het jackie uit en ik kon niet anders dan mee! Wat gaaf, zoveel zelfvertrouwen als die gast uitstraalde. Foute hits knalden uit de stereo en lang vergeten maar niet verleerde pasjes knalden uit mijn benen. Ik kan het nog! Wake me up before you go-go, Twilight Zone, Don’t stop the music, I wanna dance with somebody… take me home baby! Met het risico de eeuwige afgunst van de medemoeders over me af te roepen, ging ik mee in de totale over the top attitude van deze step-goeroe. Man, wat lekker! Dit wil ik minimaal elke week.

Ter compensatie zijn we vanavond uit eten geweest en heb ik twee glazen wijn en een gin-tonic gedronken. Je moet dat soort dingen wel een beetje langzaam opbouwen, natuurlijk.