Ik denk dat ik er ben.  Ingeburgerd, gewend, geacclimatiseerd, hoe je het ook noemen wil. We wonen nu 1 jaar en 7 maanden in Amerika en ik verbaas me eigenlijk niet meer zo. Vreemd eigenlijk, hoe je zonder blikken of blozen langs rijtjes van boter gemaakte kalkoenen kan lopen in de supermarkt. Of een drie meter hoge kartonnen ‘headless horseman’, volgestouwd met kilo’s en kilo’s Halloween snoep niet meer dan een blik waardig gunt.

Poppenwinkels die behalve poppen en poppenkleertjes ook kinderkleding verkopen. Dezelfde kleding als de poppenkleertjes wel te verstaan, maar dan in kindermaten, zodat je dochter dezelfde outfit aan kan trekken als haar pop. En dat daar op een doorsnee zaterdagmiddag om drie uur 30 man in de rij staan voor de kassa. Heel gewoon allemaal, inmiddels.

Dat er pizza met ijs wordt geserveerd tijdens de lunch op school en dat er moeders zijn die hun kind dan óók nog een zakje chips meegeven. Of dat er een vriendinnetje van Anne komt spelen en die zegt: ‘Ik heb dorst, wat heb je te drinken?’. Ik kijk er niet meer van op.

Best jammer, dat die fase van verbazing en verwondering nu voorbij is. Daarom is het maar goed dat we over 9 maanden weer naar Nederland terug verhuizen. Hoewel ik me wel zo zoetjes aan begin af te vragen of ik daar dan wel weer kan wennen. Wat is er allemaal in Nederland veranderd en wat is hetzelfde gebleven? Ik kan er soms zo naar verlangen maar ik vind het ook spannend. Zullen de kinderen weer opgenomen worden in hun klas? Straks worden ze uitgelachen of stom gevonden omdat ze een beetje raar praten. Want toen oma de afgelopen weken bij ons te logeren was, deden ze echt hun best hoor, om Nederlands met haar te praten. Maar het klonk toch ongeveer zo: ‘En toen kreeg ik een turn van de teacher omdat ik m’n hand had geraised en ik wist de goede answer!’ Pakken we ons oude leven weer op of maken we een nieuwe start? Iedereen is ruim twee jaar verder, passen we nog in het leven van de mensen waar we graag bij willen horen? En zijn de pieten nog wel zwart?

Ik hoop stiekem dat ik me in Nederland ook een beetje kan verbazen over onze vaderlandse gewoonten. Want zoals ik dubbel heb gelegen om hoe de Amerikanen soms dingen aanpakken, zo is het nog grappiger om te lezen hoe buitenlanders die in Nederland wonen óns zien. Een van mijn favoriete quotes op het blog van een Canadese moeder in Amsterdam over het fietsen in Nederland: ‘Dutch people love their gearless, rusted, chain-just-barely-hanging-on variety. Why, you ask, with the amount of biking they do? Well, we all know that practicality runs through every Dutchie’s blood. Why spend your hard-earned cash on fancy features when your unusually large thighs and lungs can do the hard work instead?!? Heck, the Dutch would even rather power their bike lights with only their leg-pumping-energy (…’cause we all know how the cost of batteries can sure add up!! ;)’

En over stamppot schrijft ze: ‘Dutch people love to mash; mash, mash, mash. Case in point, the beloved Stamppot. For those of you unaware of the stamppot, it actually combines 2 of the Dutch cooking specialties a) mashing and b) boiling. First you boil the shit out of various veggies (potatoes, carrots, etc.). Then you mash the hell out of all of them, throw a little sausage on the side, and voila, a perfect Dutch meal!’ *

Ik hoop dat we het beste van twee culturen kunnen combineren. Dat ik nog heel lang iedereen een knuffel blijf geven in plaats van die rare drie luchtzoenen. Dat ik spontaan vergeet om de hele kamer rond te gaan op een verjaardag om iedereen te feliciteren. En dat mijn kinderen het niet verleren om vreemden te groeten. Want wie wil er nu eigenlijk ingeburgerd zijn?

* Bron: Stuff Dutch People Like