“Ik ben maar even hier komen zitten, want ik wor gék van die airco! Dah zou verboden moeten worden, op een camping!” Als we terugkomen van het zwembad om een boterhammetje te eten, zit de overbuurvrouw met haar stoel op de lege kampeerplek naast ons in de schaduw een boek te lezen. En aangezien er op dat moment op onze eigen plek ook geen schaduw is en de mussen niet eens het dak op gaan, zo heet is het, zeggen we: “Dat is een goed idee, dat doen wij ook.” De echtgenoot van de vrouw ligt onder de luifel van hun caravan te slapen. De buurvrouw zelf is begin 50, heeft kort zwart haar en een zwaar Brabants accent.

“Mosten jullie gister nou in dat noodweer jullie tent opzetten?”
“Nou, het viel gelukkig mee hoor, een paar spatjes tussendoor, maar toen het echt hard begon te regenen, stond hij gelukkig nét.”
“Tis anders maar een klein plekske nie? Wadda jullie hebben? Ik dach dah jullie dit er ook nog bij hadden?”
“Ja, dat dachten wij eerst ook. Maar goed, het past wel hoor. En voor de schaduw gaan we zolang gewoon even hier zitten.”

“Nou, wij gaan morregeh weer naar huis. We hadde eigelijk tot zaterdag geboekt, maar ik ben dr klaar meh.”
“Oh?”
“Ja, je kan nerregens heen! Alles is kei ver weg, ge moet steeds in de auto. Wij hebbe fietsen mee, maar das eers een heel stuk snelweg, dah ga nie. Alles is een uur, anderhalf uur weg, met de auto. Meh kindjes is dah anders hee? Die vermaken zich wel, die spelen, dan hoef je de camping niet af. Dah hadden wij vroeger ook met onze kinderen. Maar as ge maar met twee zeit… das toch anders…”

Er valt even een stilte. “Hoor je t nou? Die herrie van die airco?” We zijn weer even stil en ik hoor, als ik héél goed m’n best doe, een zacht gezoem uit de caravan naast die van de overburen komen. “Ja, ik geloof het wel”, zeg ik voorzichtig. “Nou, gék worrik ervan! Ik snap nie hoe hij daar kan slapen”, zegt ze met een beschuldigende hoofdknik naar haar man. “Dah sta de helen dag moar te draaie, woar is dah goe voor? En dan nog es wah, naar St. Tropez zouk nie gaan hoor! Dah boottochtje is keiduur, 13 euro! En dah plaatske zelf stelt niks voor, allemaal keidure winkels voor al die ruikelui met die boten… Zesduuzend euro voor een handtaske, dah geloof je toch nie? En die watervallen van eh… St. Pariche of weettik hoe dah hier allemaal heet… doar kan je nie in zwemmen of niks! Weer langer dan een uur in de auto, wij van alles meegenomen, broodjes en handdoeken en alles, komme we doar, mosten we meh al die spullen een heel end klimmen, en dr woare dr nog meer hoor, meh allemaal spulle, komme we doar an, sta doar een groot hek omheen, kan je dr alleen naar kíjken! Toen zijn we maar weer terug gegoan…”

“Maar zeg, hoe lang blijven jullie eigenlijk?”
“Drie weken.”
…
“Ja, maar meh kindjes is dah anders hee? Die spelen wel. Maar as ge maar met twee zeit… Das toch anders.”

Later in de middag zien we de buurvrouw briesend naar haar buren lopen. “Zeg, kan die airco misschien ook een keertje uit?! Ik wor gék van die herrie!” Ik kan de reactie van de buren niet horen, maar het lijkt of ze die zelf ook niet afwacht, want ze beent meteen weer terug naar onder haar eigen luifel. Haar man is intussen een stukje opgeschoven en zit nu rustig een boek te lezen.

‘s Avonds komen er, naar ik aanneem, campingvrienden langs om een praatje te maken. Weer verkondigt de buurvrouw luidkeels er klaar mee te zijn. “Je kan nerregens heen, alles is keiduur. In Nederland is het harstikke mooi weer, wah zouk hier nou tobbe? Ik heb een grote tuin, lekker rustig, kannik ook heerlijk van de zon genieten. En overal op de fiets heen. Ja, meh kindjes is dah anders hee, maar as ge maar met twee zeit…”

De buurman is ondertussen de voortent aan het afbreken en lacht eens vriendelijk naar ons. Als hij het laatste afval weg gaat brengen, vraagt de buurvrouw: “Zallik efskes meelopen?” De buurman zegt nee. Ik denk dat hij het zich ook anders had voorgesteld, as ge maar met twee zeit.