Het is zaterdagochtend en zoals alle zaterdagochtenden, zijn we redelijk vroeg op om ons klaar te maken voor de paardrijles van Anne en de voetbal van Daan. Als ik aangekleed beneden ben, kijk ik op mijn telefoon en zie op het startscherm verontrustende berichtjes. Ze komen uit de ‘paardrijapp’, een groepsapp met de moeders van de meisjes waarmee Anne op rijles zit. ‘Oh nee, wat zielig…’, ‘Arme Esmee, ik weet niet hoe ik dit moet gaan vertellen’, ‘Dat wordt een verdrietige les’ en emoji’s in diverse stadia van tranen scrollen onder mijn vingers langs. Wat blijkt? Een van de pony’s is gisteravond overleden.

Ik open de link naar Facebookpagina van de manege en daar staat:
Helaas hebben wij verdrietig nieuws. Zojuist hebben wij afscheid moeten nemen van onze trouwe en dappere Destiny. Door een draai en verplaatsing in haar darmen konden wij helaas niets meer voor haar doen en hebben haar moeten laten gaan. Dankbaar zijn wij voor de jaren plezier die wij gehad hebben met deze onwijs lieve en eerlijke pony. We gaan haar onwijs missen.

Slik. Ik sta nog met mijn telefoon in mijn handen als Anne beneden komt. Even weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen, maar dan vraag ik: ‘Heb jij toevallig op de Insta van de manege al iets gezien, gister of vandaag?’ ‘Nee, hoezo?’ ‘Nou, kijk maar.’ Ik laat haar het Facebookbericht en de appjes zien. Ze gaat op de bank zitten en ik wil naast haar gaan zitten, maar dan staat ze weer op en pakt haar eigen telefoon. Ik zie dat het bericht haar geraakt heeft, maar dat ze zich groot wil houden. Ik besluit haar even met rust te laten. Als ik een paar minuten later naar haar kijk, rollen stille tranen over haar wangen. Ik ga weer naast haar zitten en dan zoekt ze toch even troost. Even maar.  Dan haalt ze een paar keer diep adem, snuit haar neus en zegt: ‘Kom, we gaan eten.’

Terwijl dit gebeurde, was Bas al vroeg naar de kapper gegaan. Als wij aan het ontbijten zijn, komt hij thuis. Ik verwacht dat Anne hem meteen het verdrietige nieuws zal vertellen, maar ze zegt niks. Om haar niet weer aan het huilen te maken, laat ik het ook maar even zo, maar als we klaar zijn, vraag ik aan haar: ‘Wil je het niet tegen pappa vertellen, van Destiny?’ En dan zegt ze: ‘Nee, wat maakt hem dat nou uit? Jullie vinden er toch niks aan, die paarden?’

Au. Dat doet zeer. Maar ik snap waarom ze dat denkt. Bas en ik gaan altijd een van beide met haar mee naar paardrijles en we helpen haar met het opzadelen. Maar van het begin af aan, is paardrijden háár ding geweest. Zij wilde het en wij hebben het ‘goed gevonden’. Het meegaan is een beetje een ‘moetje’  en eigenlijk alleen leuk, omdat zíj het zo leuk vindt. Ik heb me er vast wel eens schuldig aan gemaakt, dat ik tegen vrienden of bekenden zei: ik heb er niks mee, met die paarden, maar ja, Anne vindt het zo leuk. En eerlijk is eerlijk, bij de voetbalwedstrijden van Daan sta ik enthousiast aanmoedigend langs de lijn, terwijl ik tijdens de paardrijles met de moeders van de andere dames in de kantine thee zit te drinken, waar je van de les maar weinig meekrijgt.

Ik word wel echt blij als ik Anne zo blij zie, bij die paarden. De manege is haar ‘happy place’, ze begint al te stralen als we er binnenstappen. Ze maakt echt contact met de paarden en ik weet zeker dat de paarden aanvoelen dat ze veilig zijn bij haar. Het gaat haar niet alleen om haar eigen plezier bij het paardrijden. Hoe het paard zich voelt, staat bij haar altijd voorop. Dat is mooi om te zien en dáár geniet ik dus wel heel erg van.

Maar ja, hoe maak ik haar dat nou duidelijk, nu al dit verdriet in de weg zit? Ik bedenk dat dat wel een andere keer komt en zeg: ‘Jij bent er toch verdrietig om? Natuurlijk wil pappa dat dan graag weten.’ Ze haalt haar schouders op en gaat haar rijlaarzen aantrekken.

In de auto zit ze stilletjes naast me en op de radio zingt The Script.

I can’t unfeel your pain
I can’t undo what’s done
I can’t send back the rain
But if I could I would
My arms are open

Lieve schat, wat jou raakt, raakt mij, zo werkt dat nou eenmaal als je moeder bent. Het is niet erg als je dat nu nog niet begrijpt, als je maar weet dat mijn armen altijd open zijn.