oud worden

Eindsprint

/ starspangledkarin / 6 reacties

Het is lente, jongens. Terwijl de kinderen Netflix en YouTube bijna uit hebben en wij allemaal een schrijnend vitamine D tekort hebben van al dat bankhangen, gebeuren er buiten echt dingen, waaraan je kan merken dat het voorjaar in de lucht hangt. Meerkoeten en futen die op hun nest zitten aan de waterkant. De mooiste bloesems aan de bomen. Langere dagen, met van dat prachtige, laaghangende licht.

Ik heb een nieuwe baan en daarvoor mag ik, vooralsnog, al mijn werkdagen naar kantoor, om ingewerkt te worden. En mijn forensenverkeer bestaat vandaag de dag uit het uitrijden van een dijk. Best een lange dijk hoor, het duurt ongeveer een kwartier, voor ik er ben. Maar toch. Aan mijn lijf geen snelwegen meer, in de spits. Op een van die ritjes, rijd ik achter een jongen en een meisje op de fiets, die elkaars hand vasthouden. Allemachtig, wat is dat lang geleden, dat je zo verliefd was, en zo slecht van elkaar kon afblijven, dat je zelfs onder het fietsen elkaars hand vast wilde houden…

Op een van die mooie avonden, gaan Bas en ik na het eten een rondje lopen. Net de hoek van onze straat om, komt er een man met een rollator ons tegemoet. Hij gaat ongewoon snel voor een man achter een rollator. Sterker nog, hij is eigenlijk gewoon aan het rennen! Zo snel als zijn benen hem bij kunnen houden. Met een vastberaden en enigszins verwilderde blik, schiet hij ons voorbij. Bas en ik kijken elkaar aan en moeten er eigenlijk een beetje om gniffelen. Totdat we dertig seconden later achter ons iets horen, we omkijken, en zien dat de man gevallen is. Bas trekt een sprintje en ik kijk het tafereel even van een afstandje aan. Hij helpt de man omhoog, vraagt hem wat en gebaart mij dan om ook te komen. Als ik dichterbij kom, zie ik dat de man nauwelijks kan blijven staan. Zijn linker wenkbrauw is geschaafd, maar bloedt niet.

  • Dag meneer, wat vervelend, dat u gevallen bent! Gaat het een beetje?
  • Ja hoor.
  • Waar moet u naartoe?
  • Nou, ik ben aan het lopen, ik ga straks hier de hoek om.
  • Wilt u niet liever naar huis?
  • Nee, ik moet hier de hoek om.
  • Zullen we anders een stukje meelopen?
  • Ja, dat zou wel fijn zijn.

We lopen een stukje in stilte met hem mee. Bas moet hem stevig ondersteunen, want de man duwt steeds de rollator te ver voor zich uit, waardoor zijn benen het niet kunnen bijhouden en we vaak stoppen om zijn benen te laten ‘inhalen’, om te voorkomen dat hij weer valt.

  • Wat heeft u aan uw benen, meneer?
  • Ik heb de ziekte van Parkinson.
  • Ach jeetje, wat naar zeg.
  • Ja, dat valt niet mee. En die rollator doet ook niet wat ik wil. Maar ja, je kan ook niet heel de tijd achter de geraniums blijven zitten, toch? 

Na nog een paar minuten komt er achter ons een oudere vrouw op snel wandeltempo aanlopen. Ze heeft een jas over haar arm en ziet er gehaast uit. Vanuit de verte roept ze al: ‘Hij hoort bij mij!’. Als ze bij ons is, zegt ze tegen haar man: 

  • Waar was je nou ineens? Ik ben jou kwijt! Moet je geen jas aan?
  • Nee, ik hoef geen jas aan, het is helemaal niet koud.
  • (tegen ons) Vinden jullie het ook niet koud?
  • Ik, glimlachend: Nou, nu niet meer…

De vrouw besluit de jas te laten voor wat het is en wil de man van Bas overnemen. Nadat we erop aandringen om mee te lopen naar huis, gaan de mannen voorop en de vrouw en ik er achteraan. Achter hun rug om, maakt haar mond, zonder geluid, de woorden: hij is weggelopen. Ik hou een beetje in en als we buiten gehoorsafstand zijn, vertelt ze dat haar man behalve de ziekte van Parkinson, ook Alzheimer heeft. Dit is al de derde keer vandaag dat hij probeerde weg te lopen en nu was ze in de keuken bezig en was hij ineens weg. De kapotte wenkbrauw is van een paar dagen geleden. Toen was hun dochter langs geweest, maar hij had geprobeerd haar uit de weg te duwen, omdat ze hem tegen wilde houden om weer naar buiten te gaan. En toen was hij gevallen. Ze vertelt nog even verder en ik voel haar verdriet. Wat afschuwelijk, om zo als echtpaar te eindigen. Ze zien eruit als lieve mensen, die een fijn leven samen hebben gehad. Ik hoop dat ze af en toe samen nog die tijd kunnen terughalen, dat ze hand in hand over een dijk fietsten en hun leven nog voor zich hadden. En dat dat dan een beetje troost biedt. 

Advertentie

Echt heel raar

/ starspangledkarin / Een reactie plaatsen

Double_Otropo.141607
Ik word oud. Of eigenlijk: mijn kinderen worden oud en ik steek daar een soort van nóg ouder bij af. Vanmiddag ging ik met Anne winkelen en meteen ook een kaartje kopen voor de buurvrouw. Bij de kaartenwinkel zien we een heel leuk kaartje, waarvan ik denk: dat is leuk voor Anne om naar d’r vriendin te sturen. Dus ik zeg: ‘Kijk eens wat een grappige kaart! Die is leuk, moet je naar Floor sturen!’ Anne kijkt, lacht en knikt. Ik ga verder met een kaart voor de buurvrouw uitzoeken en als ik er eentje heb gevonden, zie ik dat Anne de kaart die ik zo leuk vond, niet heeft gepakt. ‘Wil je die niet naar Floor sturen?’ ‘Jawel, maar ik heb m’n telefoon niet bij me.’

Het duurt net even te lang voor ik begrijp dat ze er een foto van wil maken en die wil appen. ‘Néé, ik bedoel gewoon kópen en opsturen, je weet wel, met een postzegel.’ Verdwaasd kijkt ze me aan, maar ze herstelt zich: ‘Ja, dat kan natuurlijk ook.’ Ze zoekt er een leuke sleutelhanger bij uit om mee te sturen en we rekenen af.

’s Avonds gaan we, in het kader van de kerstvakantie, naar de bios en uit eten. En omdat we de TGIF (Thank God It’s Friday)-achtige diners uit Amerika een beetje missen, hebben we bedacht dat het wel leuk is om naar het Breakaway Café te gaan. Want: vlakbij de bioscoop, lekkere burgers en voor pa en ma nostalgie. Toen we net verkering hadden, gingen we daar weleens poolen en heb ik Bas verleid met mijn decolleté. Maar dat hoeven de kinderen natuurlijk niet te weten.

Destijds kwam je altijd aan de Weena kant naar binnen, waar de bar zit. Door diezelfde ingang komen we nu ook naar binnen en dat voelt toch wat ongepast, met twee kinderen van tien en twaalf… Je ziet al die vroeg-twintigers enigszins verstoord opkijken van hun happy hour mojito: wat doen die ouwelui hier met hun kinderen? Een vriendelijke serveerster helpt ons door de meute heen naar de achterkant van het etablissement, waar de eettafeltjes staan, terwijl ik Daan achter me aan trek, die zich luidkeels afvraagt waarom we tussen de dronken mensen gaan eten. Bij ons tafeltje aangekomen, blijkt er daar ook een ingang te zijn, aan de kant van het overdekte winkelplaza. Note to self: als we hier nog eens komen, beter deze dus…

Als we zitten, vertel ik aan Bas over de kaart en dat Anne er een foto van wilde opsturen. Anne kijkt me geïrriteerd aan (ik zou natuurlijk ook beter moeten weten dan zo’n awkward moment ook nog eens aan haar vader door te vertellen) en zegt: ‘Ja, dat is écht heel ongebruikelijk hoor, om een kaart te kopen en met de post op te sturen. Dat doet niemand.’ ‘Nou, vroeger wel hoor en ik doe dat nog steeds.’ ‘Ja, dat jij nou onder een steen vandaan komt.’ Oef. Ze zegt het net iets zachter dan de zin ervoor en kijkt me aan in afwachting van een betoog over de toon die je tegen je moeder hoort aan te slaan. Ik besluit het te laten gaan, als goedmaker voor het überhaupt erover beginnen.

Dan de menukaart. Anne is sinds twee jaar vegetariër en voor haar staat er niet veel op de kaart, behalve een vegaburger. Die zijn niet overal even lekker, dus meestal zoekt ze een alternatief. Laten we tussendoor even een korte poll houden. Als het volgende op de menukaart staat: Ceasar on a Bun – grilled, Ceasar styled bun, with fried egg, fresh lettuce, bacon, Parmesan cheese and the classis Ceasar dressing, wie denkt er dan dat er een kipfilet op dat broodje zit? Wij in ieder geval niet, dus Anne bestelt bij de serveerster dit broodje, ‘maar graag zonder bacon, want ik ben vegetariër.’

Komt er even later een andere serveerster met onze maaltijden, die zegt: ‘Voor wie was de kipburger?’ ‘Eh, voor niemand.’ ‘Ik heb hier op jullie bon een Ceasar on a Bun staan.’ ‘Ja, maar daar zit toch geen kip op?’ ‘Jawel.’ ‘Nou, die is dan voor haar, maar mag de kip er dan vanaf? Zij is vegetariër.’ ‘Ja hoor, dat is goed.’ Ze loopt weg, mikt in de keuken de kipfilet in de vuilnisbak (althans, dat vermoed ik) en komt met hetzelfde broodje weer terug. Intussen heb ik de menukaart erbij gepakt en zeg: ‘Kijk, hier staat niet bij dat er kip op zit hoor.’ ‘Ja, er staat Ceasar styled bun. Op onze Ceasar salade zit ook kip, dus ik denk dat iedereen dan snapt dat er op de burger ook kip zit.’ Ze schampert: ‘Er is echt niemand die denkt dat er dan alleen bacon op zit.’ Dus ik kaats terug: ‘En gebakken ei. Ik vind dat echt niet zo gek hoor.’ En zij: ‘Nou, ik vind dat echt heel erg raar, maar goed, het is zo opgelost.’

Verbouwereerd blijven we achter. En Anne zegt: ‘Dat mag je als serveerster toch helemaal zo niet zeggen, tegen je klanten, dat je ze raar vindt?’ Damn straight dat dat niet mag. Ben ik gelukkig toch niet zo oud, dat ik dat als enige vind.