‘Are you coming to Ladies Night tomorrow night?’ Met die vraag is de definitieve inburgering bij de schoolmoeders begonnen. Ladies Night? Het blijkt een jaarlijks festijn waarbij alle moeders van de Lincoln school met elkaar eten en waarbij er een loterij wordt georganiseerd. Ik heb geen idee of het wat voor me is, maar omdat ik niet onbeleefd wil zijn (en het zeker geen kwaad kan om nog wat mensen te leren kennen), beloof ik dat ik zal komen.

De twijfel die ik voel, komt door een andere avond, vorige week, toen ik werd uitgenodigd voor een kledingparty bij iemand thuis. Anders dan in Nederland (wanneer je bij zo’n gelegenheid in een kringetje bij iemand in de huiskamer gaat zitten, koffie met een koekje krijgt en de verkoopster aan iedereen tegelijk vertelt wat ze aan de vrouw wil brengen), stapte ik hier een kast van een huis binnen, waar in alle kamers wel iets stond. Kleding in de ene, make-up en overige smeersels in de andere en in de keuken een hele tafel met sieraden. Ik kreeg een glas wijn in m’n handen gestopt en met een vrolijk: ‘Go ahead, take a look around!’ werd ik aan mijn lot overgelaten. Wat me wel de gelegenheid gaf om eens op m’n gemak de lokale omgangsvormen te bestuderen.  De meest voorkomende uitspraken:

1. (met stip) I LOVE that dress (top, blouse, etc.)
2. Oh… my… gosh… That’s SO cute!!!!
3. That is SO your color!!

Ik weet niet, maar het kwam allemaal een beetje gekunsteld op me over. Verder was het me al opgevallen dat bijna alle vrouwen (tenminste hier in dit deel van New Jersey) lang steil haar hebben en niemand heeft een bril. Op elke hoek van de straat zit een ‘nail salon’ en er zijn ook heel veel kappers. Uiterlijk is dus blijkbaar erg belangrijk. En als je dan als enige met kort haar en een bril (want contactlens gebroken) rondloopt, voel je je toch een vreemde eend in de bijt, maakt niet uit hoe stevig je normaal gesproken ook in je schoenen staat.

Met enige gezonde tegenzin sta ik dus voor de kledingkast. Overigens ook met klotsende oksels want om Bas te helpen heb ik alvast gekookt en de kinderen onder de douche gedaan, zodat ze meteen kunnen gaan eten als hij thuis komt en de kinderen dan naar bed kunnen. Met niet heel veel tijd om erover na te denken, trek ik een lange witte linnen broek en een zwart topje uit de kast, graai m’n telefoon met TomTom van de tafel, schrijf nog snel even de cheque om te betalen voor vanavond en race dan weg. Eenmaal aangekomen stap ik de hal van het restaurant binnen en dan weet ik het zeker: ik ben verhuisd naar Stepford. Ik zweer het! Alle vrouwen zien er hetzelfde uit. Hetzelfde lange haar, dezelfde perfecte make-up, dezelfde onberispelijk gemanicuurde handen, dezelfde schilferloze, glanzend gelakte teennagels, hun jurken op dezelfde lengte en dezelfde soort schoenen. Van de 500 vrouwen zijn er nog twee met een broek aan en één met een boblijn.

Maar wat een fantastische avond heb ik gehad…! Je kon voor $20 50 lootjes kopen. Over diverse tafels verspreid stonden 90 manden met prijzen, met daarbij een bakje. Als je kans wilde maken op de prijs, moest je een lootje in het bakje doen dat erbij stond. Simpel zat. Tijdens het eten werd van iedere prijs bekend gemaakt wie hem gewonnen had. En 90 keer hoorde je hetzelfde gilletje: ‘Aaah! That’s me!’ Het was net slapstick!

Het mooiste van de avond was nog wel, dat ik met acht vrouwen aan tafel zat, waarmee ik gedurende de avond best geanimeerde gesprekken heb zitten voeren. In mijn beste Engels, waar ik me volgens mij toch niet voor hoef te schamen. Kom ik de volgende morgen op het schoolplein een van die vrouwen tegen, en die zegt (op die harde toon die mensen gebruiken als ze denken: als ik maar heel hard praat compenseert dat misschien dat ze mijn taal niet spreken): ‘HI, HOW ARE YOU? YOU AND ME: FRIENDS?’